Tüm bu güller boyu mezarlıklar korku salmış, kent korku içinde uykuya dalıyor. Göçtün gittin sen bu diyarlardan artık sensiz bir sabaha türkü söylemek, son bir sabaha dudak uçuklatan çığlıklar bırakmak o kadar zor, o kadar şaşalı bir merasim suskunluğudur.
Yeminler olsun iflah olamadım senden sonra, hep bir mücadeledeyim yazıktır günahtır.
Şikayetim yok desem inanır mısın bana? Gözlerime bakıp dudaklarından mırıldar mısın şarkımızı dost?
Ölüm bizi ayırsa bile aramızda bir tören yaptık, sevdiğin bütün kadınlara senin adına elveda dedim. Kurşun paralar biriktirdiğin o kumbaran miras kaldı, onca kelime laftadır. Arkandan çok konuşuldu ben sadece fısıldadım o insanlara bastıra bastıra söyledim seni.
Şaşalı ve şikayetsiz bu evin çatısından kaç genç bakar? Kaç çocuk bu vefalı topraklara ayak basıp elini sürdüğü toprağa zafer çığlığını duyurabilir?
Büyük büyük parklarda ufacık çocuklar ışıldayan güneşin altında yorulup uykuya dalana kadar durmak yok. Korku, şüphe bizden uzak dursun. Yaprak altından alınan bir parça ceviz, hayat bu kadar güzel.
Yavaş yavaş büyüyor o ufak çocuklar peşlerinden büyüyen yoksulluk ve kaygı. Kimse farkında olmadan erdi o çocuklar ve o topladıkları çakıldak meyveler çürüdü, nesillere armağan olsun.
Sanatım serenat, ekmeğe ödenen kuruşlar arttı artık. Bugün bir tas ay ışığı, sabaha yerli halkımın o porsiyon tarhanasından bir çorba içeceğim.
Geleni ağırlayın, gidene üzülmeyin çocuklar. Hep çocuktum, hep olacağım. Kemiklerim güçlenecek, zihnim kıtır kıtır yeni sayfaları karalarken sesim hep yükselecek çocuklar. Elimi çabuk tutmalıyım ölüm yakama yapışıp evlatlarıma hüznün yolunu tutturmadan geçmişime birkaç şiir, bir parça miras bırakmalıyım.
Gençliğimden eksilen her güne bir nefret, bir kap gülümseme hediyem olsun. Asla çıkmayan sakallarımdan bir sırma saç, soğuktan çatlayan dudaklarımdan bir öpücük bırakmalıyım!
Uzun zamandır gözlerim gizli tetik, bakışlarım külsüz dumanın peşinde. Sesim artık duyulur oldu, nehirler çok gür akıyor. Bakır tas ay ışığı, güneşe gebe kalmış, ben ise çoktan kaybolmuşum.
Korkular beni rehin almış, birazcık esir isem o kadar tutsağım bu mühürlü mabede...
Karanlığın ruhu, gecenin prensinin kollarına uzanmış şöyle bir gök kubbeye bakıyor. Gözleri yorgun, dişleri çürümüş. Korku onu çoktan gölgelere saklamış ve ben, işte o prens!
Gel de soframa otur demek isterdim sana, her yerde görmekten yoruldum. Kokun eskisinden fazla keskin, kokun eskisinden daha fazla taze. Kara fon çaldıkça çığırıyor beni, kara fon susmuyor. Yalvarışlar, yakarışlarla eski savaşlara, tarihin kara puntolarına mahkum ettiğim kalemime bakıyorum.
Gecenin körü, sabahın feri olmuyor. Şafağın yeli, seheri bulmuyor. Ve işte ben, işte ben...
O kadar yalnız kalmışım ki, en kalabalık şehirlerden geçmişim de buraları bulmuşum. Ne kısa saçlı kadınlar görmüşüm, ne cüceler, ne çakıllar...
" Korkum olmuşlar o gün, kabusum olmuşlar, ben tanrısal yazılara düşmüşüm, çok ağlamışım o gün. "
huzur parıltısının güneşe olan ufkunu genişletmek için bir şans verilmiş gibi, sanki hüznü kesecek bir ilaç bu stres dolu topraklar, resmen bir kader, resmen bir sanat bu
ve zaman geldi, hovarda şeytan rujunu sürdü, melekler sürmesini çekti, tanrının gözyaşları ıslatıyor kirpiklerimi, nefesim kesilmiş, gözlerim aynı bakmıyor, kan çanağı başım sancılarla uyutmaz beni
huzur dolu soframdan ekmeğimi almış hayat, bir de tekme vurmuş, yetmemiş sırtıma haydutların zincirleriyle işkence etmişler, sesim çıkmamış, tek söz düşmemiş dilimden, ağlamışım ben, annem uyuyamaz bu gece, yeminim olsun yalvardım, kimse göz kırpmadı, kimse soframa bir daha oturmadı anne
kurşun değmemiş bedenimden uzak bir diyar burası, keserlerin bulunduğu, topal köpeklerin koklayamadığı bir kuyu burası
soğukmuş o gün, kabusum olmuşlar o gün, korkum olmuşlar o gün
mevsimin son bahar yaprağı dökülene dek, sahillerde biriken kum ıslanana dek ve tüm yağan kar eriyip, sokaklar soğuk yağmurla ıslandığı sıra sokak ışıklarının sönüşüne denk gelmişsin
bir o kadar sessiz, bir o kadar bencil bir mevsimden selam olsun, ses vermeden şömine başında oturup iyice dinleyin
bazen öyle anlar olur ki güneş teninizi ısıtmaya yetmez, oturduğunuz yerden kalkmak istemezsiniz
bazen öyle anlar olur ki bir anı yaşarsın, o anı sen devrilene kadar oynar durur kafanın tam içinde
bazen öyle anlar olur ki piyano melodisi bir ilahi olur, kulak çığırtan bir ses olur
bazen öyle anlar olur ki o anı yaşamak istemezsin, aklına sadece uçkurunda bir basamak, bir tabak ölüm gelir
