Eline kalem almaktan korkan bir dost tanıdım
Hayat karamsarlığını sanatına vurmuş
Güneşin ölçüsüzce verdiği ışığı gözlerinden alan hayata nefret
Ben ve dostum, bizi kimse sanatımızdan çekip alamaz
Kim suçlar kendini bu yangın için?
Yeminlerin adını andıkça gece başlıyor
Yangın dün başladı, bugünse gecenin dumanı
Sokağın en yalnızı, kimsesiz yollar
Üç cadde, bir kaldırım, nece gölgeler gördüm
Nankör insan, aciz insan, nefret edilesi varlık
Sabaha doğru başlayan bu saf kuruntu
Bunca zaman boşa yaşadık, sona gideceğiz
Tanrının kollarında, sarmaşıklarda ebedi uyku
Ve tüm değerlerimizden uzak bir istirahat çekeceğiz
"İnsan eti kadar ağır, ruh kadar sek ve de hayalet olana dek"
