KIZIL KORSAN

Kursak bırakan denizlerin genzinde bir dalga

Bitmek bilmeyen bir toprak sevdası, biraz rom

Denizlerin üzerinde, sevdikleri aklından çıkmayan bir korsan

Kalpsiz ve merhametsiz bir korsan, tek arkadaşı olan denizlere nefret

Barış getirenin sesi kısılmış, rehber ölmüş

Yüzyıllar geçse bile savaş durmak bilmez

Savaş Kabil ile başladı, biz birinciloğul soyundanız!

Her geçen gün başka kımız, başka bir kelleden içilecek

Kara çağ geleli çok olmadı, denizlere tutsak bu korsan güçleniyor

Umut ettiği topraklar, yağma ettiği başka masumlar ölüyor

Kılıcı o kadar keskin bilenmiş, o kadar keskin bakışlarla 

Öylesine bir başka toprak ve bir başka masum kanına giriyor

MERHUMUN ZEHRİ

Bu yoldan geçme, tehlikeli tabelalar baş kaldıracak

Öylesine safsata zehirler, tüm aşkı etkisi altına alır

Ben ve dostlarım boğulduğumuz bu yaz akşamını yakmış

Tenimizi kavuran güneşin bir o kadar soğuk rüzgarına kapılmışız

Şimdi yüzüne tükürdüğüm bir başka düşmanın kılıcına tutunup

Zehri dudaklarımdan kin güttüğüm düşmanın boğazına salmışım

Çıkış yok, geri dönemezsin, şeytan izliyor

Melekler bizi yalnız bıraktı, uyu-öl-unut

Bu denli zehir, bedenimde yıllanıyor, etki alanındayım

Korktuğun o uykusuz gecelerin katili benim, ŞAİR KABİL!

Efendimin enerjisi bedenimi istila etmiş, zehri salana dek kurban sensin

Sonrasında ebedi uyku seni baştan yaratacak, bakmaya doyamayacaksın

Dokunmaya kıyamadığım o güzel bedenin bu gece kabusum

Işıklar sönünce beni bul, köprüye kadar eşlik et

Enerji ve zehir, serenat çoktan yazıldı

Bana ortak ol ya da yolumdan çekil, çünkü ben zehir taşıyorum

Ve bu öyle denli bir zehir, ölümcül bir mabet

Sevgim ve merhametimi yeniyor, seni sevmekten korkar oldum

Kurtuluş yok, aynı korkuyu her gece yaşayacağım

Benim için gece yok, yalancı ay ve yıldızlar

İçimde taşıdığım bu zehir, sana bulaşırsa ölene dek unutamazsın

GÖZÜMÜN FERİ, DALGALAR BOYU

Ben seni bulmadan sen beni bul

Yoksa tüm bu hisler tabiriyle muamma

Keşfe çıkılan bu insan bedeninde parmak gezinerek değil

Tek bir beklenti olmadan sevmekle uslanırmış insan

Sonbaharı hatırlıyor musun? Hatırlayamazsın

Gölgeler senin zihnine karışmış, kendini kaybetmişsin

Çılgına dönmüşsün, o kadar coşkun bir ruh hali olamaz!

Tek bakışınla beni yerden yere vurup gözlerimin ferini çalmışsın

Şimdi zaman doldu, kafanı kaldır ve bak bana

Çaldığın gözümün feri tekrar ak renkten dalgalanıyor

Ve bunca kasırgalar, bunca sabahlar geçmiş gitmiş, tek bir kelam

Ben seni bulmadan sen beni bulacaksın, başka yolu yok

Çünkü ben çoktan kaybolmuşum, dalgalar boyu şafaklara

ŞAİRLER YALAN SÖYLEMEZ

Gerçek yeminleri unutun, şairler yalan söylemez

Son sabah bitti, gecenin kursağında bakakaldım 

Karanlığa duyduğum hiddet son bulana dek 

Sadece biraz ışık, bir tas ay ışığı, biraz dudaklarından istemiştim

Tebessümler yalancı! Denk düştüğümüz zamana bak

Biraz sevgi bu sabaha kalsın, geceye ay kesiği dudaklarım açılacak

Sana son kez bir öpücük verecek, gördüklerini unutacaksın

Bir daha hatırlamamak üzere, bu diyarlardan gitmek üzere

Bu kadar çaba sarf etmene gerek yok, övgüler yalancı 

Bugün bana sakladığın o güzel günleri

Dönmemek üzere, ebediyen kaçmak üzere

Geceleri güneşin olduğu, kavgaların doğduğu kentlerde yaşayacağım

SON SAVAŞÇILAR, ÇÖKÜNTÜ

Bu yüzyıl, bu kuşak, bu rüzgarın adı

Aynı toprak ve farklı vefa arayışı altında

Nece vatan keşfinde kayıplara karışmak

Sessiz bir fon çığlığıyla, zafer getireni kutlamaktır bu

Kelimelerin kifayeti öleli, tanrının hükmünü sürmüyoruz

Kötü yeminler unutuldu ve de suskun insanları katlettik

Rehberlerin söylediklerini duymuyoruz, sesimiz eskisinden gür

İnsanın içindeki sevgiden mahrum bıraktık onları

Her çöken geceye bir ıslık edasıyla onları yalnızlığa mahkum ettik

Karanlık çökünce kaçacak ev bulamadılar, sığınacak tek yer yoktu

Onları öldürmekten beter ettik, tarihin bu toz sayfalarına yazmadan

Acı içinde yönettiğimiz onlarca insanı, yurtsuz bıraktık

Çünkü biz barış getireniz, biz gerçek rehberiz, bizim adımızı an!

Sesin kısılana kadar söyle ya da biz konuşana dek susacaksın!

Gözlerinden aileni, gönlünden aşkını söküp alacağız!

Çünkü biz demokrasi, biz insanlığı hayata bağlayan son savaşçılarız!

RÜYALAR, UNUTULMAZ KABUS

Yüzünden suratı kesilmiş, bilinçaltında yatıyor

Orada sadece korku var, sadece gerçek

Asık surat, tek gözü olmayan bir cambaz

Şimdi sen bana sor, gördüğün en güzel rüya hangi rüya?

Yatakta yan yatarken göze gelen en külyutmaz gerçek

Tam önünde bir travma, bilinmez, duyulmaz bir rüya bu

Kim olduğunu affederek öğrendim

Çünkü uyurken görmek isteyeceğim tek şey sendin

Peşimi bırakmayan, yaka tutan, gerçek can yakan rüya

Unutulmaz bir rüya, denk gelmekten korkar oldum

Kalbimi kemiren bu sırf kuruntuyu yutmak

Can vermekten ürkünç, bıçak kesiği kadar çirkin

Ciğerim deşildikçe kaburgalarıma yansıyan bu kesik

Artık yemek yiyemem, daha rahat uyuyamam

Kafamı her koyduğumda göreceğim kabusa kucak açarım

Bir daha uyanamazsam, sadece geriye okunacak bir yazı kalsın

ARTEMISIA GENTILESCHI

Kara fon çalıyor, on altıncı yüzyıl

Yatağında uzanan bir vahşinin gözleri bunlar

Körpe kadın kanına bulaşan, çocuk katili bir adamın kanı

Ölüm dokusu seni kollarına almış, oracıkta yat!

Kanına girdiğin onlarca kadınlardan bir tanesi yanı başında

Elinde bir kılıç, yatağın başında, cesaret kokan bir başka kadın

O kötü günlerin ardından huzur dolu çektiğin uykuya lanet olsun!

Ressamlar bu tarihi çizene dek kanın akacaktır

Külyutmaz bir gece, muazzam bir dolunay odana yansıyor

Adalet er yada geç gelecektir, şakağından o kanı ben süzeceğim

Kim olduğunu unut, hatırlamak yok, burası ölüler diyarına dönecek

Kabil'in kardeşine kıydığı o koca taş keskiye döndü! SENİN İÇİN!

"Kışkırtıcı kıyafetler giy, bir kez güneş doğacak

Kılıcını parlat, öyle parlat ki geceye kalmasın karanlık!

Uykusuna dalmadan önce, gözlerini kapattığı an karanlık çökecek

İşte o zaman, temiz ellerinden süzülen bu kutsal keski şakağı yırtıversin

Çünkü ben ağlamaktan, acı çekmekten usandım"

DUDAKLARINDAN BİR ALINTI

"Beni sev, sarıl bana, beni kollarına al

Sarılacak kimsem kalmadı, gidecek bir yerim yok

Kokunun çarşaflarıma sinmesine izin ver

Daha önce hiç kimse bana dokunmadı"

Bu sözleri dudaklarından ben çaldım

Gözlerime bakıp mırıldanırken ben duydum

Melekler yanı başımızda bizi gözetlerken 

Sadece sabaha bir söz bırakıverdim

KÖR KARANLIK

Her kapı çaldığında, karın ağrısıyla

Göz ferim bulanık kapıya korka korka gitmekten boğuldum

Daraldıkça daraldım, iğnelerle kazdığım kuyulara bakamam diye

Her gecenin sonunda doğan güneşe bakarak ağlamaktan yoruldum

Terminallerde soğuk belden vurunca anlamıştım

Artık mutlu günler mutsuz ailelerden çıkacak

Yirmi yıl aynı bedende farklı bir ruh tatmak 

Öyle bir an, ben hata yapmasam sanki dönmeyecek dünya

Daha beter ettim, kahroldum, gündüzüm nasıldır?

Önce kalk küfürlü bir sabaha tüküre tüküre

Temiz bir sofra kur, naftalinli lavaboya koş

Aynanın karşısında kar soğuk suratına donuk bakışlar at

Dakikalar sayarken, bir vapur geçiverir

Kör karanlıkta yüzen bir vahşinin kökünü kaybettiğine şahit olursun

Bu kaftan karası gençliğimin bir o kadar kara yarası

Paramparça kehanete lanet olsun!

Şükürler yalan, bu bir kör karanlık!

MUAMMA, ASLA KAVUŞAMAYANLAR

Bitmek bilmeyen bu geceye uyku dolu mühürler bastın

Şüphe ve korku, ısırılmış bir elmanın cehennem getirisi

Bir defaya mahsus olsun, acep çıkar gelir misin?

Bu bitmek bilmeyen gecemin uykusuz kavgasına bir darbe indir!

El insaf be arkadaş, nasıl gülüyorsun öyle?

Bin yaz geçti, kavuşamadık

Biliyorum özlemedin, kehribar kanlı sözler tüttükçe 

Muamma gözlerine bakarken şöyle bir dalıp gitmeden

Savaş yanlısı saçların, keskin kokunu ne güzel def ediyor

O tebessüm bakışların, öpmek bilmeyen ay kesiği dudakların

Yanan bir ev gibi, pencereden ateşlerin şehvetiyle

Yeminler olsun güzelim, bir geceyi daha kahrediyor

HASSAS, KONUŞURKEN DÜŞÜNMEK

Bu gece yazılar o kadar bulanık, gözler ıslak

Yalnızlığın getirisi hüzün yerini almış

Koltuklar kapıya dayalı, hayduttan saklı rafta bir kitap

Kitap içinde sana yazdıklarım

Gözlerimi kırpamadan okuduklarım var

Zafer çığlıkları çoktan duyulmuş

Melekler artık fısıldamıyor

İlham veren benim güzel ilham kaynağım

Neden elveda edemeden gidemiyoruz buralardan?

Gök mavisi bir denizde bu soğuk havada yüzmek

Tek bir kişi için bu yalvarış olacak bu yazılar

Gözlerimi kırpamadan, kuru uykuya dalamadan

Sensiz uzakların hayaliyle yazmak olacak bu

"Kaçma, kaçarsan içindeki şüphe öldürür seni"

Sadece biraz dik otur, yarına aşkından bir öpücük

Biraz da o acıyı hafifleten gözlerinden gülümseme bırak

Çünkü sen benim olmadığın süre boyunca ben kaybolacağım

Yalnızlık esaretinde kelepçe vurulmuş umutlara

Bir gece daha tüylerimi diken et, gün soğumadan güzelim

VECD, ÖZGÜR RUH

Ben vardım, sonsuzdan öte var olacağım

Benim içinizde kaynayarak uyuyan

En korktuğun anda, en esrarengiz sofraya oturan

Gözlerini kapatmaktan çekineceğin bir karanlığım ben

Sevinç ve zevk benim

Özgürlüklerinizi saklayan, en gizli arzularınız

En büyük şüpheniz, akıl almaz duygularınız

Ve de küçük savaş benim uğruma verilecek

İçinizdeki öfkeyi bıçağa parlatan isyan

Kan meydanını süsleyen savaşçıyım 

Her zaman yanındayım, içini ürperten o vurgu 

Ruhun sarhoşluğuyla geçirdiği coşkunluk benim!

Benim ateş olan, ölene dek sönmeden yanan

Bir nefesimle can verdiğim sen, baş kaldırmalısın!

Gecenin körüne kalk, ışığa dön!

Gün doğana dek duanı et ve bu geceyi sonlandır!

Çünkü ben her uykuya daldığında gözler önüne gelmeyen

Ruh uykusundaki öğreti, aşk ve şehvetin öncüsüyüm

Enerjimin kuvvetine ve ölümün naçizane dokusundayım

O kadar coşkun, o kadar belirgin ve her zaman aklındayım

Ruhun bedeninden ayrılana dek peşinde olacağım

Uykudan uyan, zaman geldi, maddesel zevki tat

Kafanı kubbeye dönüp adımı an! 

"Ben öğreti için doğdum, yaşam tadı alana dek yaşayacağım!"

ANGARYA PAZAR, BANA SORU SORMA

Ah benim cılız, korkak oğlum

Bugün günlerden angarya pazar

Benim oğlum, amiyane tavırlarını bıraksın

Nasıl olur da gözlerden bu kadar uzaksın?

Ah benim güneş bozma saçlım

Ne bu denli suratın kesik atar?

Panayır ortasında sevdiğinle kavuşamaz mısın sen?

Güzel günlere kucak açmak mıdır meselen?

Şimdi çıkıp desin bir babayiğit

"Kim kafa tutacak bu kalpsiz meydana?"

Sen korkarsın, duygularını bu denli saklar

Bu kadar kaçarsın, ufuklar tutsun seni oğul

Gideceksen, son kez bu angarya pazar için

Yeminler etme, otur bu güneşin sofrasına

Geceye bir tas ay, yüzün gülsün biraz oğul

Rahat kafa gir yatağa, son kez say, son bir dua fısılda

ÇOCUK GELİNLER AĞLAMAZ

Bir kese altına bin bir feda çocuk

Çocukken bir şafak kadın olmuşum

Ne insanlık kalmış, ne de tebessüm

Uyanmışım başka bir sabah

Yanımda babam yaşında bir adam

O ürkünç, pis, korkunç kollarına sarmış beni

Ağlamaktan korkarım ben, anam ağlasın, ah benim güzel anam

Köyün en soğuk yatağı benimdir

Köyün en kötü adamı yanımda

Benim ufak bedenim, on beşinde ana olmuş

Körpe, dokunulmamış bedenime değmiş bu adam

Ağlamaktan korkarım ben, dayaktan uslansam ağlamam

"Sorgu sual kalmamış

Yüzümü yıkıyor öyle tanımadık biri

Soruyor iyi misin? Ayıpsın!

FEVKALADEYİM"

Büyüdükçe anlıyorum, sonu yok bu günlerin

Kıyamet kadar yakın, bir o kadar sessizim

Rabbime yalvarmaktan ne mecalim kalmış ki?

Ben ufkumu aşayım, yüzüm gülsün, evime döneyim

Ne de göreyim anamı, ne de şükürler edeyim ben?

Sadece yatayım o döşekte

Narin ellerimle yüzümü tutup şöyle kaldırayım başımı

Bir de iç çekmeden bir günüm geçsin, varayım ecele

Yeminler olsun özledim, yeminler olsun bir gece öleyim sadece

KARANLIK ÇAĞ, KIYAMET GÜNÜ

Şüphe ile yataktan fırlayıp

Korkuların geleceğini bilmek

Ölüleri görüp şükreden adamın 

Acizane bakışlarına hedef olmaktan kaçmaktır bu!

Üç kuruş para için sanatı ele geçiren tutkular

Tanrı dünyanın ipini kesti, meydana düştü kuklalar

Yine de aklımdan çıkmayan yazıları dökeceğim

Aşk kılıcımdan sızdıkça susmayacağım

Arkadaşlarım ve ben, uykusuz onlarca gün

Eğer mahşer, eğer kıyamet bugüne vursaydı

Muhtemelen kaçardık, arkamıza bakmadan

Ve de kimi sevdiğini götürür, kimi bedenini zor taşır

Eğer o gün, yataktan kalkarsan

Gel ve beni ölüm meydanında bul

Bir taş getir, biraz da öfke

Gözlerini aç, ayakta dimdik, yapayalnız ve şükürler olsun!

BİRİNCİLOĞUL KABİL, TARİHİN İLK KATİLİ

Günlerin yasları tutulmazken, kötü tanrının yeminlerini yutmuyoruz

Her gün yeni bir adak, her gün yeni bir kan akıyor

İçime sızan şeytan

Soyumu sürdürmemi söylüyor

Eğer saklanırsan, uyanmalısın

Uyanıkken beni dimdik ayakta bulacaksın

Tam başında elimde kocaman bir taşla

Kafan ezilene kadar

Karanlıkta nefes almadan

Tarihin ilk şehvetli ölümü

Kabil tanrıya yeminler ediyor

Aşk sızıntıları getirdiği bu ölümden

Öfke gözyaşlarından ruhuna sızıyor

"Kabil benim oğlumdur, birinciloğul! Ona enerjimden verdim

Ona günün kalıntılarını bir yara, bir taş ile getirdim. Kardeş kanı!

Habil her gördüğü taştan korkuyor, saklanıyor. O bir avcı!

Yeminler olsun o kötü olan!"

Çok geçmedi, kıskançlığını dindiren darbeyi buldu

Efendinin adını andı, korktu, çok ağladı

Pişman değildi, öfke onun ruhunu esir etti

Tanrıyı bulana kadar özgürlük yok

Zafer çanları kulaklarını çınlatacak

KABİL ölümün şehvetli dokusunda 

En cılız cesaretiyle uyuyor, o masum!

Tarihin ilk ve en büyük katili KABİL!

SADAKAT YEMİNİ

Kralı öldürmek istiyorsan

Derin kestiğinden emin olacaksın

Tırnakları etinden ayrılan balerinler gibi

Seyircisiz sahnelenen tiyatroda figüran olacaksın

Boş gelmeyen trenlere küfür saçmadan

Meyhane boyu kem kadınlara para savurmadan

Bu gece huzur içinde yarım aklınla, kendi yatağında uyuyacaksın

Öğrenebildin mi oğul? Bir asır geldi geçti

Kulağıma fısıldayan şeytan aklımı çeldi

Artık onun emrindeyim ve bugün bir adak istenirse, verilecektir

Kulağımı çınlatan meleklere kanlı gözlerimi çevirmeden 

Kendimi çivilediğim bu duvarda çarmıha gerileceğim

Gözümü kırpamam, tek kollu cambaz beni izliyor

Her an ruhumu bedenimden ayırabilir, çakıl yola koyulursa kan durmaz

Ayak bileklerimi kesen bu rüzgara ay kesiği dilimle, karşı koyacağım

Bu yol boyu anladım ki, huzura kavuşacağım. Şeytan taşıyana dek paktına beni

Barış asla gelmeyecek, daha çok kan akacak, daha çok insan ağlayacak

Kabuslardan kurtulmam için ruhumu dejenere etmeliyim

Barıştan yana bir şüphem yok, gelirse artık çok geç

Zemin katta kafamı delecek kurşuna şükür edeceğim

KİMSE KAYBETMEDİ, BEN KAZANDIM DOĞRUSU

Bencil aynalar, ağlayan kitapların sayfalarına yazılmış

Nasıl geçer zaman? Nasıl korkuyla uykuya dalarım?

Şimdi yedi yerinden vurulan bir kartalın kanat çırpışı kadar güçlü olmak gerek

Çünkü sen galip gelince başladı tüm bu serenat

Ve ben dün gibi perişanım

Kesik bir bıçağın ayırdığı çirkin yara gibi kapkara 

Benim gibiydin, ve sen ilk yazdığım şiirin kapağı kadar değerliydin

Hatıraları gizleyenimsin, seni atamam ama yakabilirim

Oynanan kumar gibi kartı elinin tersiyle itmek, tıpkı usta işlik

Kafanda çalan şehrin en bilindik radyosu, tıpkı ciğer kesik

Öyle bir çıkmaz, can havliyle sarılsan da sonucu fiyasko

Sabaha kadar bekle ve de unutma, boş gelen bir tren yok!

 

AKAN ZAMANI DURDURUN ARKADAŞ

İsimler mendillere, adresler paralara yazılırdı

Sevdalar, kavgalar iki kişilik

Korkular bir gecede avutulurdu

Şimdi öyle mi arkadaş? 

Var gücüyle sürünürdü çirkef adamlar

Kem kadınlar düşlerde olurdu

Ustalar halıyı dokurken, körpe kadın ellerinden geçer giderdi o halı

Şimdi öyle mi arkadaş?

Kanlı bıçaklı, koca koca adamlar gelip geçmesin

Her kaldırımda bir korku, her sokakta bir genç kevgire dönmesin

Bunca zaman bitmek bilmesin diye başlanırdı söze

Şimdi öyle mi arkadaş?

YAZAR TIKANMASI, ŞAİR ÇIKMAZI

Hangi şarkıya katlanabilirim ben?

Tekerrür ediyor her sabah, sağ çıkamazsam yadigar masamda

Her küfürlü uyanışa tek bir cümle

"Bu son sabah mı? Sanmam, bu son yalansa kanmam"

Tüküre tüküre küfrettiğim sabahlara bak

Yarım akıllı, alkolik bir dulun acımasızlığından korkarım

Ama gözlerine doya doya bakar, karşımıza çıkana sayarım

Karşıma çıkarsın gülerim, sesim çıkmaz belki gücenirim

İstemiştim olmadı, elim dilime varmadı

O son sabaha uyandım

O son yalana kandım

Gözümün yaşına bakmadan duvardan duvara vurdular

Geri dönüp bakma şansı yok! HALA ORDAYIM

Yazdığım şiirler kadar yürek yırtan 

Düzenbaz, korkunç 

Bir o kadar gına getiren bir kıştayım

 

SEN ÖLDÜN, BEN AĞLADIM

Tüm bu güller boyu mezarlıklar korku salmış, kent korku içinde uykuya dalıyor. Göçtün gittin sen bu diyarlardan artık sensiz bir sabaha türkü söylemek, son bir sabaha dudak uçuklatan çığlıklar bırakmak o kadar zor, o kadar şaşalı bir merasim suskunluğudur.

Yeminler olsun iflah olamadım senden sonra, hep bir mücadeledeyim yazıktır günahtır. 

Şikayetim yok desem inanır mısın bana? Gözlerime bakıp dudaklarından mırıldar mısın şarkımızı dost?

Ölüm bizi ayırsa bile aramızda bir tören yaptık, sevdiğin bütün kadınlara senin adına elveda dedim. Kurşun paralar biriktirdiğin o kumbaran miras kaldı, onca kelime laftadır. Arkandan çok konuşuldu ben sadece fısıldadım o insanlara bastıra bastıra söyledim seni.

UNUTULMAYAN BALO - ADALET SARAYI

Asılı bir ceket edasıyla duruşma salonuna girip, sesimi kesmeden

Canlı hissediyorum, kelebeğin tek günlük ömrünün dakikaları gibi

Bugün benim günüm, yarına daha çok var

Dünya tersine dönüyor, dünya yok oluyor! YAŞASIN!

Beni durdurmayı deneme, yaklaşma

Ben öylesine dolu bir neşeyim

Gökyüzünü yırtan, gökyüzünden kayıp giden bir yıldızım

Tıpkı yeri göğü inleten bir kaplan gibi gürlüyorum

Beni durdurma, sakın deneme

Tıpkı pisti eritip asfaltı döken bir yarış arabası gibiyim

Güleceğim, güleceğim, gözyaşlarını sil

Beni durdurabilecek hiçbir şey yok!

Gökyüzünü ateşe veriyorum, uçurtmalar uçuyor, salon ayaklanıyor

Elimde bir su şişesi, gölgelerim ve ben aynı salonda bir balo tabiriyle

Amiyane bir duruşma bu! Hiç durmak istemiyorum!

Mars tarafına yol alan bir roketim, bir çarpışma rotasındaki

Kendi yörüngemin uydusundayım, kontrolden çıktım!

Yeniden doldurulmuş sıcak namlu tabancanın ta kendisiyim

Tıpkı bir el bombası gibi, patlamak üzere

Asla durmak istemiyorum!

Bugün benim günüm, yarına daha çok var, değişmek istiyorum

Yüzünden biraz şehvet, o tutkulu dudaklarından tatlı merhemi denemek istiyorum!

BAHTİYAR

Nasıl yaşlanmışım öyle? Yıllar, ömürler boyu geçmiş bu çırılçıplak gecelerde. Tutsak olacağını bile bile güneş avludan pencereye yansımış. Yanan sigaranın küllerinde özgürlük yakarışlarına şahit etmiş beni.

Gözlerine bakarak aldandığım tüm yalanlara lanet etmeden doğarken ağlamak kadar iç rahatlatan bir sıcak var bu şafak.

Demir kapının ardından bir kör pencerede gülüşmeden uykuya dalmak var.

Sensiz, uzak diyarlara gidip dönmeden bir saz ile kokundan keskin rakıya direnmek var.

Hürriyet süt beyaz çiçek veriyor, son bir dua edeyim de yıllar eskiyiversin, bir dua daha edeyim.

VEYAHUT HİÇ GELME - KENDİNE İYİ BAK

Son yürüdüğüm sokakta senin ayak izlerin

Son cumanın arefesinde senin kokun var

Yalnız kalan ruhumun derin korkusu senin gözlerinde

Sesini duyar duymaz aldığım o ipek kokun hislerimde

Şimdi ben ne yapacağım?

Güzel bir sayfaya seni karalayacağım

Yakabilirsem yakarım, okudukça hatırlamak mı?

Hatıralar her yerde

O kısa günlerin sonunda, ufkunu aşan bakışların ardında saklı

Sarmaşık gibi sardığım o buğday tenine bir daha dokunamadan

Uzaktan bile seyretmemek için, huzursuz kentte tek bir nefes dahi alasım yok

En çok yanarım ki

Bakır taslara doldurduğum ay ışıkları

Artık bizi süsleyen gecelerden söz etmeyecek

Artık amiyane sözlerini bile yankılayan bu dev

Ardı arkası olmayan davetiye bakışları tekrar görmeli

Dudaklarımızın kavuştuğu o güzel kaldırımda oturacağım mesela

Birbirimizi bulduğumuz ilk bankta oturacağım

Oturacağım ki, hatıralar bana bu gece rahat versin

Her o parka gittiğimde o sevdiğin kısık sesimle bir şiirimi daha okuyacağım

Belki de bir kez olsun oradan geçersin

DRAMA, GÖÇMEN KONUTLARI - HALA YANINDALAR

Şaşalı ve şikayetsiz bu evin çatısından kaç genç bakar? Kaç çocuk bu vefalı topraklara ayak basıp elini sürdüğü toprağa zafer çığlığını duyurabilir?

Güneşin sarısından akıtma saçlı çocuk, yazıktır günahtır! Kemanla yükselen sonbahar mevsiminin gelişini kutluyoruz bu gece, dostane şekilde, korku olmadan bu geceyi bitireceğiz. Son duamızı etmeye ramak kala ellerin kırılır biçimde yumruğunu sık, kaldır gök kubbeye!

Unutmadan söylenir, çekilir fotoğraflar. Kaçıncı kez mırıldadım şarkımı damakta ben? Zor dedim! Kapına çarpı atan herifin şehrine gelmişsin. Bunca yol sonra dinlenmeden, bir yudum meleklerin ortasında ölümcül günahları damarlarında seyir etmeden yaşanmaz. 

İçimde bir ton küfür, suratınıza bir atasözü bir deyim sunacak. Suskunluk ve sükunet bugün planlanmış bir yarın olacak. Kusursuz bir gece geçirmek kadar güzel bir ziyafete davet edecek bizi. 

Ama nefretim o on yedi gün için değil, şerefim o bakır kadeh kaldırdığım yılların azıtmış gençliğine armağandır. Amiyane bir yardım çağrısıdır. Limandaki sessiz gemilerin attığı iğneler kadar zehirli balıkların olduğu okyanusları terk eden yunuslara birer hediyedir.

EVLATLARIMA ARMAĞAN

 Büyük büyük parklarda ufacık çocuklar ışıldayan güneşin altında yorulup uykuya dalana kadar durmak yok. Korku, şüphe bizden uzak dursun. Yaprak altından alınan bir parça ceviz, hayat bu kadar güzel.

Yavaş yavaş büyüyor o ufak çocuklar peşlerinden büyüyen yoksulluk ve kaygı. Kimse farkında olmadan erdi o çocuklar ve o topladıkları çakıldak meyveler çürüdü, nesillere armağan olsun.

 Sanatım serenat, ekmeğe ödenen kuruşlar arttı artık. Bugün bir tas ay ışığı, sabaha yerli halkımın o porsiyon tarhanasından bir çorba içeceğim.

Geleni ağırlayın, gidene üzülmeyin çocuklar. Hep çocuktum, hep olacağım. Kemiklerim güçlenecek, zihnim kıtır kıtır yeni sayfaları karalarken sesim hep yükselecek çocuklar. Elimi çabuk tutmalıyım ölüm yakama yapışıp evlatlarıma hüznün yolunu tutturmadan geçmişime birkaç şiir, bir parça miras bırakmalıyım. 

Gençliğimden eksilen her güne bir nefret, bir kap gülümseme hediyem olsun. Asla çıkmayan sakallarımdan bir sırma saç, soğuktan çatlayan dudaklarımdan bir öpücük bırakmalıyım!

MÜHÜRLEDİĞİMİZ MABET, KARANLIĞIN PRENSİ

Uzun zamandır gözlerim gizli tetik, bakışlarım külsüz dumanın peşinde. Sesim artık duyulur oldu, nehirler çok gür akıyor. Bakır tas ay ışığı, güneşe gebe kalmış, ben ise çoktan kaybolmuşum.

Korkular beni rehin almış, birazcık esir isem o kadar tutsağım bu mühürlü mabede...

Karanlığın ruhu, gecenin prensinin kollarına uzanmış şöyle bir gök kubbeye bakıyor. Gözleri yorgun, dişleri çürümüş. Korku onu çoktan gölgelere saklamış ve ben, işte o prens!

Gel de soframa otur demek isterdim sana, her yerde görmekten yoruldum. Kokun eskisinden fazla keskin, kokun eskisinden daha fazla taze. Kara fon çaldıkça çığırıyor beni, kara fon susmuyor. Yalvarışlar, yakarışlarla eski savaşlara, tarihin kara puntolarına mahkum ettiğim kalemime bakıyorum. 

Gecenin körü, sabahın feri olmuyor. Şafağın yeli, seheri bulmuyor. Ve işte ben, işte ben...

O kadar yalnız kalmışım ki, en kalabalık şehirlerden geçmişim de buraları bulmuşum. Ne kısa saçlı kadınlar görmüşüm, ne cüceler, ne çakıllar...

" Korkum olmuşlar o gün, kabusum olmuşlar, ben tanrısal yazılara düşmüşüm, çok ağlamışım o gün. "

AŞK

Ne güz geçti bu kentler arasında, ne ipler koptu bu minarelerde, aradaki dünyaları fark etmeden nacizane lafların imdadın olmasıdır aşk.

Her düştüğün kuyudan çıkışında rüzgar bağlamış yatağında kül bağlamış güzelliğiyle yatağıma uzanmanı izlemektir aşk.

Neyin nesi?

dediğin anda yeniden doğmak, gitmesin o kadın diyerek zafer çığırtan, kulak kanatan ilahileri türkü gibi söylemektir aşk.

Ayak izlerini takip ettiğin, kulağına şiirler okuduğun o kısa saçlı kadına dualar etmek, çıkmadığın telefonlarda ağlaya ağlaya derdine çare, cefasını çeken mahkuma derman aramak gibidir aşk.

Aşk, azala azala akan ömrüme hayat, kızıl saçlarıma renk katmak gibidir.

Aşk, ayrılıktan korkmayan devlerin cesaretidir.

Aşk, para saçan cüceleri ezip geçer

Aşk, çiçekçilerden aldığın bir demet gül, yol kenarında kurulan tezgahtan bir parça tebessüm almak gibidir.

Aşk, ne büyüktür bir bilseniz. Sesiniz çıkmaz, gözleriniz itiraf eder. Odadan her çıktığınızda eteklere boncuk, dağlarda öldürülen çocukların sulu gözlerinde yaş olur. Kalpten kalbe olmaz. Ruhunuzdaki özlerinizden çıkıp yüce kubbelerde buluşur. Sonsuz olur. Eş olur, çocuk olur. Ama asla bitmez yine sizi bulur.

MUTLU VE YALNIZ / İKİNCİ BÖLÜM

Tüm bu düşen yaprakları toplamak, her kanayan rüyayı hatırlamak ve tüm bunlara rağmen çekinmeden nefes almak gerekiyor.

Anılar, hatıralar, kalbini oynatan fotoğraflar. Hepsini kenara koy, bu gece bir tas çorbayla iki öğün ay ışığına şahit olacaksın. Dolunay bu gece, tüm korkularını, endişelerini unutacağın gün yakındır.

En çulsuz, o kadar hovarda ben bile uzun süre mutlu olmayı tattım. Sevdim, nefret ettim, ağladım. Ama sonunda hep ben galiptim, çok pişman oldum, şu hakir zaman bile beni yiyip bitirecek ama ne olursa olsun bir gün kalktığımda dünkü yaşantım çizgisini çekecek. Bana farklı bakacak, işte o zaman daha güçlü bir tebessüm gamzeli tek yanağımdan belirecek.

Bunca zamanı devirdin, çok para kazanacaksın, bir sürü insan hayatına girecek, en büyük arzularını yaşayacaksın. Artık vazgeçemezsin, sonlandıramazsın bu döngüyü. Bir gün başka bir bedende tekrar bu yaşlı topraklara ayak basacaksın.

MUTLU VE YALNIZ / BİRİNCİ BÖLÜM

Bir korsan gibi denizlere tutsak, esirler gibi umutlu olmak istiyorum. Gemi güvertesinden seslenen bir kaptanın kımızını doldurup bakır kadehini heves içinde sallayışına şahit olmak istiyorum.

Çalan bu melodi, akan bu nehirden durulan bu su, en gri gökyüzünden aşağı düşen yağmur damlalarının ateş teni ıslatmasına göz yummak kadar asil olamaz.

Beyaz beyaz sayfalarca yaktığım onlarca şiirin küllerine, ilk öptüğüm aşkımın büyümesine şahit olmak istiyorum.

Eskiyen gözlerimin kısılışına bak, betimlediğim bu doğa ana, ailem bu güneşin sözlerine kulak ver.

Elma ağaçlarından sarkan uçurtmanın bezini tutup şöyle bir kahkaha atmalıyız. Doldurun çocuklar, bahçemden istediğiniz kadar toplayın çocuklar, gülleri ezmeden, ekmeğinizi kurutmadan uykuya dalın çocuklar!

Bir de şu endama bakın, ne cesaret!

Ciğer deşen sesime kulak verin, biraz tebessüm edin. Hayat ağlamak için çok kısa, gülmek içinse uzundur. Siz asla yüzünüzü asmayın, bazen mutluluk yoktan var olur, pes etmek mi? Umut etmek gerekli, biraz da cesur olmalısın. En zor anında içine doğacağım, senin yüzünü güldüren ben olacağım. Çektiğin bu acı bitecek, gözlerin artık uykuya dalarken, bugün için şükürler olsun diyecek. Umut et, kafanı yastığa ölene dek rahat koyman dileğiyle!

Bu mucizeyi kadınımda bulmalıyım, ona fırsat buldukça yaklaşmalıyım, boynuna usulca hatta hafifçe dokunup tüm gençliğimden eksilen günlere bir öpücük bırakmalıyım!

KORKUSUZ KORKAK

Son savaş bitti

Mabet çoktan kapandı

Hiçbir tarihin süngüsü

Hiçbir zindan korkutamadı beni

Çok sayfa çevirdim, çok yazdım

Soframdan ekmeğimi alan hayat

Bir de tekme atınca

Ailem güneş, oracıkta belirdi

Sabaha kadar tenimi kavurdu, bir de ışığıyla

O güzel rengini saçlarıma verdi

Ben de sevdim elbet, ben de nefret ettim

Büyüdükçe içimde ufkunu aşamayan bir ruh

Ve o donuk suratım, bir anda gülümsemez oldu

İlahiler kulağımı çığırtan bir ses ile yalvarışlar etti

Vaveyla, güfte, hepsi bir oldu

Bu koca adamı yerle bir etti

Ve uzak diyarlardan değil

Mektup, telgraf tadında bir yoldaş konuşuyor

O benim her şeyim

" Kaçmana gerek yok, kaçarsan içindeki nefret öldürür seni "

SERENAT

Kalbimden gelen sesler eşliğiyle, gözlerinde kendimi kaybediyorum. Vahşileştikçe gece, yanaklarım gözyaşlarıma karıştı ve ben yine de seni aradım.

Üzgün hissettiğimde seni buldum, en mutlu anımda yine sen olacaksın çünkü hiçbir melek bu uzak diyarlara gidemez. Hiçbir melek bu kadar güzel gülemez, hiçbir melek beni mutlu edemez.

Ve gün geçtikçe kara fon çalıyor. Beni mezarlıktaki güller kuruyana dek sev, beni şeytanlar şehvetle zincirleyip tüm nefreti yüzümden kusturana dek sev, beni tanrının kirpiklerinde dinlenirken büyük büyük parklarda, en derin mabetlerin kuyusunda sigaram sönene dek sev, çünkü ruhlarımız acıya batacak ama yine seni bulacağım. Bu dünya çok küçük, bu dünya çok acımasız, gölgeler eşliğiyle dans et benimle, sesim kısılana kadar bekle, tüm merasim sona erdiğinde benimle bir defa daha denk gel, ve yine bedenlerimiz çift olsun. Gözlerin beni izlesin, çünkü yangın sona erecek ve tüm bu korku bitecek.

İSA KADAR ÇİVİLİ

huzur parıltısının güneşe olan ufkunu genişletmek için bir şans verilmiş gibi, sanki hüznü kesecek bir ilaç bu stres dolu topraklar, resmen bir kader, resmen bir sanat bu

ve zaman geldi, hovarda şeytan rujunu sürdü, melekler sürmesini çekti, tanrının gözyaşları ıslatıyor kirpiklerimi, nefesim kesilmiş, gözlerim aynı bakmıyor, kan çanağı başım sancılarla uyutmaz beni

huzur dolu soframdan ekmeğimi almış hayat, bir de tekme vurmuş, yetmemiş sırtıma haydutların zincirleriyle işkence etmişler, sesim çıkmamış, tek söz düşmemiş dilimden, ağlamışım ben, annem uyuyamaz bu gece, yeminim olsun yalvardım, kimse göz kırpmadı, kimse soframa bir daha oturmadı anne

kurşun değmemiş bedenimden uzak bir diyar burası, keserlerin bulunduğu, topal köpeklerin koklayamadığı bir kuyu burası

soğukmuş o gün, kabusum olmuşlar o gün, korkum olmuşlar o gün

İNSAN NEDİR?

Kara fon çalıyor

Son kez, bu gece

Dillerde bir söz

Bir de uzaklardan gelen bir hece

Unutmak zor falan değil

İnsan uzaklaşınca belli olur

İnsan alçaktır, kinli kanlı

Zarif olduğu kadar ürkütür insan

İnsan öyle bakar ki

Bir demlik çay

Biraz duman içinde 

Yanan bir evin penceresinden bakar insan

İnsan sessizdir

Bazen konuşur

Bazen gözleriyle şakırdar

Ama insanı insan yapan

Hataları, anıları

Bir de geride bıraktıkları

NICOLA SAMORI 5

mevsimin son bahar yaprağı dökülene dek, sahillerde biriken kum ıslanana dek ve tüm yağan kar eriyip, sokaklar soğuk yağmurla ıslandığı sıra sokak ışıklarının sönüşüne denk gelmişsin

bir o kadar sessiz, bir o kadar bencil bir mevsimden selam olsun, ses vermeden şömine başında oturup iyice dinleyin

bazen öyle anlar olur ki güneş teninizi ısıtmaya yetmez, oturduğunuz yerden kalkmak istemezsiniz

bazen öyle anlar olur ki bir anı yaşarsın, o anı sen devrilene kadar oynar durur kafanın tam içinde

bazen öyle anlar olur ki piyano melodisi bir ilahi olur, kulak çığırtan bir ses olur

bazen öyle anlar olur ki o anı yaşamak istemezsin, aklına sadece uçkurunda bir basamak, bir tabak ölüm gelir

NICOLA SAMORI 4

bazı anılar zihnin en karanlık köşesinde inzivaya çekilmiş acıya alışmış bir hayvandır, o kadar azgın ve vahşi bir hayvan

gözünde kanlanır, yazdıkça çekilmez, okudukça bayatlar ve sen tam kurtuldum dersin önüne bir fotoğrafla yerlere serilir

mum dökersin yanmaz, yırtıp atarsın kesmez

işte o an bir kurtarıcı beklemek gibidir, gök kubbe sana bakar sen ona bakarsın, tek bir kelime düşmez dudaklardan bir ıslık çığıramazsın, bir tane ses bile çıkmaz mı be adam? 

sorgula dur, sonra başa dön zipzifiri, tek tümsek bir sokaktan el salla ve göster bana kendini çakıldak adam

korkum sen misin?

perdeler yanar önce, sonra halıya sıçrar en son evdeki tüm parçalar tek tek kül olur, oturup dumanda boğula boğula sigara içmek kafayı çekmektir mesele

koyabilmektir yatağa rahat kafa, biraz da para, çok az giderebilmek özlemi, uykuyu anlatabilmektir mesele

NICOLA SAMORI 3

pürüzlü bir ten üzerinde, çırılçıplak dokunuşlar yaparken bir anda karanlığa ateş olmak üzere gök kubbe tekrar yere yansıyor

hiç geçmez mi gözlerinden?

hiç duymaz mısın merasimdeki ıslıkları?

uyandım, baktım ve oracıkta kaldım, hoşçakal diyemeden tek bir cümle kuramadan şeytan paktına çekildi

geriye zihnimden dökülen bu satırla kaldım

oysa dipdinç bir çocuk için zor

ve ateşin içindeki gök kubbe yansıması adeta bir albüm olup şarkılar çığırtıyor kulaklara

eğer ıslık kulağından yolculuk edecekse, duyguları yanan bir izmaritin küllerinde bulursun

ve dolan gözlerin konuşur, sesler duyurur tekrar

tanrı cevap veremez, tanrının serenatı intihardan korkan bir çocuğun içindeki kaygıdır, tanrının serenatı ölümün akıbetinde ve de merhumun cenazesinde anılır

NICOLA SAMORI 2

 replik tadında bir şaheser düşün, sonra onu yok ettiğini

kolay değil

ayrılık, ihanet, nefret, öfke, hastalık ve benzeri tüm gerçekler

işte o an gelir hayat, çıkar karşına, kocaman bir adam gibi, pes etsen edemezsin, kaçsan kaçamazsın, seyirci olursun

ama ne seyirci, bir bilsen, öyle seyirci, öylesine telaşlı bir seyirci

tren garında denk gelirsin, bir restoranda bahşiş yerine onu görürsün

aradan yıllar geçer, çocuğunu hastaneye yetiştirirsin, oradan sana bir tebessüm

tam katil tadında, bir o kadar adından emin, nefreti yenmiş, öfkeyi götürmüş, hastalık başa bela halde

işte o an gelir hayat, çıkar karşına, kocaman bir adam gibi, pes edemezsin, kaçsan kaçamazsın, seyirci olursun

NICOLA SAMORI

korku çığlıkları eşliğinde

sevgi edasıyla, oradan oraya kaçışan küçücük çocuklar, başlarında duran kimse yok

melekler kulaklarına bir şiir fısıltısı ile ilahiler armağan ederken, karşılaşmak tüm günahların ile

evet, tüm günahların ile aynı odadasın, yanında ufak bir tabanca, kafanda hep aynı ses, sık tam orta yerinden vur onu, özgürsün, görmek zorunda olmayacaksın bir daha, bitecek her şey, son bir ışık

MABETTE BİR KUYU

Tam takır

Güneşin esir aldığı gökyüzünden

Mabet içinde derin bir kuyuya düşmek

Saç derin kazına kazına

Sesin kısılana kadar bağırmak

Seni duyan kimse yok

Karardıkça hava

Mabet korkutuyor

Alışıyorsun gün geçtikçe

Açlıktan çürüyen dişlerin

Ve kuru gitmez gözlerin

Son bir umut beklerken

Kurtarılmaya ümit etmek

Korkunun doğası bu

Korku duvarla devrilmez

Ne olursa olsun evrilmez

SON SAVAŞ

Beni bu cepheye sen taşıdın

Beni bu savaşa sen soktun

Yaralıyken, merhum oldum

Bir kum ile sahillere doldum

Bana bu korkuyu sen yaşattın

Bana bu yarayı sen açtın

Kör kurşun senin namlundan

Sırtımdaki izler senin süngünden

Unutma

Beni bu densiz

Ve unutulmayacak

Tarihin sirke kokulu sayfalarına sen yazdın

Şimdi son bir savaş daha

Son bir cepheye daha gideceğim

Arkada kalma

Limandan bir kamyonete atla

Ve bir daha arkana bakmadan

Tek bir kan damlamadan

Bir daha adımı hatırlamadan

Ve tek bir satıra daha şahit olmadan

Söz etme kimselere

Son savaştan