DANS

Bakışlar sezilir, usul ve hüsranlı

Herkes çıkar peşinde, sinsi sinsi 

Herkesin üstünde bir post 

İşlenmiş altınlar dizili, teker teker

Bir piyano sesi, cazgır bağrışlar 

Barış dar ağacına asılı 

İnsan bu kadar kibirli mi? 

Ahşaba sürten topuklar 

Küçük, tiz ve kinli cızırtılarla

Yüce şeytana atfettik kötülüğü 

Görmezden gelen gözler ile 

Sanat hiç bu kadar öfke dolmadı 

Uzun uzun yankılar eşliğinde

Sanatıma, zevkime adanmış ruhum

Ebedi uykuya dalmadan önce, yavaş yavaş

Depresif hırıltılar çıkar

Her sancılı savruluşta 

Onlar huzursuz dostlar 

Eller kanlı, ittifaklar vefasız

MEFHUM SAVAŞ

Kapalı yolu insanın 

Uyuşmuş, titrek, kanlı gözler 

Eşlik eder her fısıltıyla 

Çelik zincirlerle bağlılar tabulara

Sessiz sedasız çekilmeden önce

Kulaktan dolma, bağnaz, kör bilgiler

Duymaktan çekinerek

Öğreti adına, verilen savaşlar adına

Damladığında her kan 

Divan eder çınlamalar 

Jilet yarası gibi tatlı 

Yutkunamaz, boğazlar tıkalı

Kan donduran öğretim adına

Selam olsun efendi, selam olsun sana

ESKİ DOSTLAR

Kan bürümüş gözleri
Bir taraf aydın, bir taraf karanlık
Kitaplara konu, tarihi destan
Eski dostlar çatışsın durmadan!
Durmaz soluklar, durmaz gözyaşı

İlahi dostlar, ölüm bahçesinde bir arada
Yaka boğaz, ateş altında, nefes almadan
Yanıp biten bir taraf, nur ve aydınlık bir taraf
Şüphesiz, bir kişi hayatta kalana dek durmak yok

Seher yıldızı bir yanda
Bir yanda çobanların kralı
Mahlaslar belli
Ve susmaz iftiralar
Susmaz iyiliğe atılan çığlıklar

Zaman kısa, zafer yakın
Acı bir son ile telef edilmeden
Eski dostlar sonuca varacak
Peki asıl soru, kim kazanacak?

Kaleme dökülen her an
Yer eder divan kalplere
Unutulur mu hiç?
Unutulur mu bu sıcacık kan?

SÖZ VERDİĞİN SAAT

Her köşenin sonunda seni bulmak

Kehribar keskin kokunu duyup

Şöyle bir gök kubbeye kafamı kaldırdım

Sesinden uzak, ağlamaktan beter

Peki rüyalarım kanasın, ruhum ne der?

Divan eder gülüşlerin

Tersine döner hecelerim

Kara geceyi aydınlatan güzelliğin

Aşkta suçlu ben miyim?

Ve zaman tükeniyor sevgili, son defa

Denk düştüğümüz hakir bir sokakta

Ölümüne özlemiş gibi sarıl bana

Sözüm bitmeden konuş, ıslak dudaklarınla

Aşkın hukuku serttir

Ne adalet, ne irfan

Kalbim zikreder her anı

Sevgilim, söz verdiğin saatte

Sensiz, o kuytu köşe, yalnızlık ve ben

AŞKIN NE KADAR DERİN?

Sabah şafağında gözlerini kavuran ateş

Denizin kollarında kulaçlarına şahidim

Yağmurun altında dudaklarını hissederken

Bir yandan çalan melodiye eşlik ederim

Benden uzaklaştığın her an

Bir yaz meltemi ile bana tekrar geri dönüyorsun

Aşkınla ısıttığın kalbimi hayata döndürüp

Sana yazdığım şiirleri saklıyorsun

Sen ki, en karanlık gecelerimin ışığı

Gözlerimi kaçırmaktan korktuğumsun

Sen ki, düştüğümde kaldıranım

Yazdıkça adını hatırlatansın

ASIL KURBAN

Nefretten derin, korkudan büyük

O kadar belirsiz, o kadar acımasız

Damak tadını söken, kulak çığırtan 

Üç kurban, bir katil

Biri zulüm etmiş, biri zulme göz yummuş

Asıl kurban ceza değil, kurtulmak için burada

Asaletini yüzünden alan kim varsa bir gün ölür

Ama sana geçmişini unutma şansını kimse tanımaz

Aciz kurban, sevilesi varlık

Zulüm görmüş, başkaları ise göz yummuş

Sesi çıkmamış, çok ağlamış, hakir görülmüş

Ah benim naif, küçük kurbanım, senin etini yemeyeceğim

Acı dolu dokunuşlardan sonra cezalar çekildi

Ama asıl kurbanı hayatta tuttum, ona ölümü getirmedim

Her yüzüne dokunup, konuştuğumda sesi çıkmaz oldu

Ah benim cılız, cesaretsiz kurbanım, neden ağlamıyorsun?

Yoksa seni çoktan öldürdüler mi? Sana kıyacağım

Acı çok, bu dünya rezalet, kimin cehenneme ihtiyacı var?

MUZDARİP, DÖRT DUVAR

Dört duvar, her duvarda bir çentik 

Her duvarda bir ses, acımasız bakışlar eşliğinde

Tüküre tüküre küfrettiğim bir başka sabah

Ritmsiz geceden kalma kuru tütün, ıslak gözlerim

Adını kulaklara fısıldar gibiyim

Bir tanem gözlerini aç, son sabaha kanma

Adımı bir kerecik an, üç defa gülümse

Çünkü ben her gece zikretmekten yoruldum

Her sabaha uyandığımda kalemi elime almadan

Zafer getiren sesinle sofraya çağır beni

O günler çoktan geçti bir tanem, geriye kalmadık

O baş döndüren sesin vardı, o kutup mevsimi gözlerin

Başka denizin mavi dalgaları, başka toprakların meyvelerinde

En güven dolu, en huzur getiren sözlerinde kaybolurken

O denli kabuslar aleminde kimsesiz yürüyorum

Yapayalnız, yalın ayak, bir tek söz etmeden, nereye gidiyorum?

MERHUM, GENÇ İSA

Kendini bilmeyen bir bıçak kadar keskin

Yeni keşfedilmiş topraklar kadar genç

Bileklerinden asılı haç ters dönene dek

Huzur içinde yat merhum İsa

Yerin altından biraz enerji, umursamaz kaynaklardan

O kadar derin bir güç hissettik, sakin tanrı dilinden

Bir o kadar kuzgunların nece dağlara volta atışına şahidiz

Ebedi uykudan uyandırılmış bir intikam, bir yaygara gibi

Bir o kadar sek bir hikaye, huzur içinde yat merhum İsa

MESİH, SAF ET

Sana bir hediye bıraktım, vücudum

Vücudum seni besleyecek, etimden ye

Kulaklarını kapatmanın faydası ne?

Biz kafanın içindeyiz oğul

Mesih, hayatta kalmak için tek şansın bu

Etimi kes, derimi yüz, kendini besle

Kaburga, göğüs, çürümüş deri

İnsanoğlu etini kesip kanını içmedikçe yaşam olmaz

Bedenimi yiyen, kanımı içenin sonsuz yaşamı var

Ve ben onu son gün dirilteceğim

Etimi kesip, bedenimi yiyen içimde yaşar

Ruhum onun yanında, onunla yeniden doğar

KARKAYALAR DONDURMA

Değişime yürüdüğüm yolu değiştirmekle değil

Saçlarımdan fazlalıkları aldırıp, şöyle bir kendime bakarak başladım

Oysa ben o evime gittiğim yolu, belki göz göze geliriz diye

O coşkun adımları yanında yürümek için atmıştım

Her akşam kirli bedenimin o temiz işaretiyle

Elimi nece kaldırıp sana kadeh uzatırcasına selam verdim

Kaç defa oldu sayamadan onlarca gece sonlandı

Bir kez olsun yaz bitsin istemedim, veba bizi evlere tıkayıverdi

Aylar yandı, şafakları güz aldı götürdü

Temiz bir sayfa açmak için bin adım ilerledim

Kuzey kutbunu sürme yaptığın gözlerin, kehribar rakısı dudakların

O keskin bakışlarından kaçamaz oldum ben

Sarhoşluğumu unutturan o gülüşüne adım adım

Bir apartman, bir dükkan

Bambaşka yelkenler, bir başka şehre yol açmadan

Son bir gece daha bizi alıp götürmeden, sadece zamana bırak

NİKOTİN

Her göz kırptığında korkular çürüyecek

Her uykuya daldığında şüphe çekip gidecek

Bir anlık olsun karanlıkta rahatça nefes alacaksın

Tam yatarken aklına düşeceğim, bunu planladım

Rüyalarında pelerinsiz dolaşırken beni unutamayacaksın

"Öp beni, ölümcül silahlar çekilmeden

Hala bir şeyler hissediyorken, hala buradayken"

Hakir zaman geldi, aciz melekler gidiyor

Güneş batmış, yatak tenin kadar sıcak

Dudaklarından yudumladığım o papaz şarabı 

O kutsal şarap eski tadını kaybedecek

Gözlerim özlem dolu yaşlar bırakırken

Sensizlikten korkacağım, yalnızlıktan öleceğim

Bizim şarkımız tekrarlanıyor, senin için atan kalbim de öyle

Geriye bir yazı kalacak, sen ve ben asla kavuşamayacağız

HASRET SONRASI

Sen ki, şair çıkmazı, yazar tıkanması

Bir sabah, darbe sonrası yurdundan telef edilmiş

Sürgüne kurban sürülen dağdaki çocuklar kadar korkmuş

Kalyon kışında soba sıcağında şefkat aramak kadar uzaksın

Sözlerime şehveti getirdiğin gibi

Bu gece ilhamı tutup önüme sundun

Gözlerinden akan yaşlar kadar üzgün

Ellerini sürdüğün duvarlar kadar sertim

Bunca zaman hep bekledim

Hanımeli açan bahçelere gömülen insanlara rahmet

Korkuyla uyuduğum gecelere tüküre tüküre lanet

Bu kağıdı gecenin köründe, bir gün okursun diye sana bahşettim

KARA FON, YANGIN

İlgi duyduğun ne varsa topla

Bu gece masana tüm anıları dök

Ortaya en sevdiğin fotoğrafı koy

Ve çoktan ateşe verdiğin evinde rahatça otur

Bir sürü insan tanıyacaksın, çok fazla para kazanacaksın

Bu denli bir ölümü seçmek çok cesaret ister, korkaksın

Onca konulan tanıya, bunca verilmiş yaraya isim ver

Ama sakın ola kim olduğunu unutma, saygını yitirme

Aşk silahlardan sızdıkça gece, vahşetiyle ateş alıyor

Seni tanımaya başlamış, yanan bir evin içinde oturuyorum

Ateşler bana yaklaşana dek bir çıkış yolu bulabilecek miyim?

Yoksa bu ateşe başka bir kurban daha küllenecek

KABİL'İN SOYU

İşte onlar çoğunluk, işte onlar güçlü olan

Ebedi uykudan bir gün uyanınca farkına varacaklar

Birinciloğul soyu, Kabil'in kanından doğacaklar

"Korkunun olmadığı cenneti bu dünyada yarattık"

Adem'in gübresi, Havva'nın gülümsemesine saklı insanlar

Büyük savaş uğruna unutulan tanrılara lanet ettiler

Size İkinciloğuldan bahsetmedim, bilmezsiniz

Elohim'in oğludur, avcıdır, adak verir

Kabil hep temiz kaldı, kötü hissetti, çok ağladı

Leviathan soyundan geldi, soyunu sürdürdü

Biz Kabil'in soyundanız, Habil'in adını anmıyoruz

Kötü tanrının yeminlerini yutmadan, bu geceyi de sonlandıracağız

KARA GÖRÜNDÜ

Kimi yazdığı kağıdı titreyen elleriyle kırıştırırken

Kimi kırıştırdığı kağıdı son kez açıp bir şeyler yazdı

Seni okuyan, adını anmış bu dudaklarım

İhanet keski dudaklarına karşı çok yeminler etti

Öyle denli aşkın intikamı olmaz, coşkundur

Sen susarsın, gözlerin konuşur, özlemekten beter

Ve sana duyduğum özlem bugün beni öldürse bile

Seni hatırlamaktan vazgeçmeyeceğim

Çirkin denizleri süren bir kaptan olarak

Seni sonsuza dek kendime tutsak ettim

Bu denizin ortasından sana doğru yol alma umuduyla

Kalp ufkumu ve arzularımı aşacağım, kara göründü

NANKÖR VE TUTSAK

Şayet siz anlatmak istenileni değil, anlamak istediğinizi 

Sesinizi duyuranı değil, adınızı duyuranı seçtiniz

En büyük korku, seçilen hayatları yaşayan acınası varlıklar için

Onlar düşünmek ve sorgulamaktan yaşam boyu kaçacaklar

İnsan nankör, insan tutsaktır

Kötülük habercisi ve zafer getireni ayırmayı bilmez

Bağımsız olmayı reddeder, özgür olmak ister, başaramaz

Kimi kendini yıpratır, kimi kağıtları, birileri de son defa yazar o kağıda

Ben bunca yolu yüzleşmek için geldim

Yıllar önce kestiğiniz elimi kaldırdım

Ve bugün bir zindanda uyanacak bile olsam

Yine de halkımı köle ettiğiniz bu yaşama sanatımla

Kalemimle tüküre tüküre lanetler, yeminler, küfürler edeceğim

KURU KALEM, SAF ATEŞ

Eline kalem almaktan korkan bir dost tanıdım

Hayat karamsarlığını sanatına vurmuş

Güneşin ölçüsüzce verdiği ışığı gözlerinden alan hayata nefret

Ben ve dostum, bizi kimse sanatımızdan çekip alamaz

Kim suçlar kendini bu yangın için?

Yeminlerin adını andıkça gece başlıyor

Yangın dün başladı, bugünse gecenin dumanı

Sokağın en yalnızı, kimsesiz yollar

Üç cadde, bir kaldırım, nece gölgeler gördüm

Nankör insan, aciz insan, nefret edilesi varlık

Sabaha doğru başlayan bu saf kuruntu

Bunca zaman boşa yaşadık, sona gideceğiz

Tanrının kollarında, sarmaşıklarda ebedi uyku

Ve tüm değerlerimizden uzak bir istirahat çekeceğiz

"İnsan eti kadar ağır, ruh kadar sek ve de hayalet olana dek"

          İllüstratör Berat Demir

TANRI KONUŞANA DEK AFFETME

"Herkese bela eden adam, en büyük korkuyu kendi yaratır"

Bize göçmen adını takıp yüzyıllar boyunca sürgün ettiniz

Bizi uygarlaştırmak adına kadınlarımıza tecavüz ettiniz

Doğan bebeklere kirli isimlerinizi takıp hakir gördünüz

Biz çok büyüdük, çok güçlüyüz, korkumuz yok

Tanrı bile bir uygarlık için bu kadar felaket yaşatamaz

Kötülük habercisi kim varsa dilini kesmişiz

Vatan topraklarını kirli elleriyle sıkıp kan çıkartan düşmanlarımıza lanet!

Artık o kadar başkaldırdık, o kadar ders aldık

Yaktığımız konfederasyon bayrağı altında ısınıyoruz

Yıktığınız evlerimizden kalma büyüklerimizin resimleri elimizde

Onların adını yad ederken kültürümüzün sofrasında oturuyoruz

Belki yıllar önce bizden her şeyimizi çaldınız

Ama özgürlüğümüz, neşemiz ve cesaretimiz hala bizimle

Bu gece yıldızların isimleriyle tek bir dua ediyoruz

"Tanrım yalvarırım affetme onları"

PERİ MASALI

Baphomet, karanlığın mezarından çıkıyor

Keski bir bıçakla ruhunu ona adak ediyorum

Dilimde Latince bir dua, sabaha karşın anma ritüeli

Halatın çözülmesine izin verin, beni sadece çarmıha gerin

Genç İsa'nın bilekleri kesik, vücudu lanetlenmiş

Huzur içinde yat

"Gün ışığından korkmuyorum, yeterince karanlık var

Bu dünya sana istediğini verir, karma bir hayat senden geri alır

Senin oyunlarını oynamıyorum, günün birinde ölmüş olacaksın

Korkunç peri masallarından geliyorum, nereli olduğunun önemi yok!"

UYU, ÖL, UNUT

Kireçli bir hava düşünmemi sağlıyor

Kalbim anı dolu, yıllanıyor

Bitmek bilmeyen bu korku esareti altındayız

Bahar sonrası zamanlar o denli ürkünç soğuk 

Veba bizi evlerimize tıkamış, köklerimizi arıyoruz

Bir türlü geçmeyen sancılar, kirli mideme inen duman

"Beni neden bu hakir zamanda yalnız bıraktın?

Gittiğin diyarlarda güneş şafaklar eşliğiyle doğuyor mu?"

O günü hatırla, bir bankta soğuk geçirmeyen kollarımdasın

Gözlerimiz birbirine sözlenir gibi bakıp yeminler ediyordu

"Sana ihtiyacım var, senin olacağım, her zaman burada, dudakların ve ben"

Benim şüphe dolu gecem, ne kadar da yalnızım