Bu dünya insan için bir merak kaynağı değil midir?
Aradığın soruların cevabını er ya da geç, genç veyahut yaşlı, elbet öğreneceksin.
Lakin arzu ettiğin cevapları çözümlemen bu kadar kolay olmayacak.
Çünkü beni tanımak, beni anlamak veyahut beni öğrenmek için önce kendini keşfetmen gerekiyor.
Şayet baştan sona okuduğun bu karmaşık dijital defter, dört duvara hapsolmuş bir şairin karanlık mahzeninde, bir o kadar karanlık zihninden döküntülerin karşına sunulmuş karalamacasından ibarettir.
Ben, topluma kabul töreninde taktığımız maskelerin yalnızlığında düşüşünü temsil ediyorum.
Ben ki, edindiğimiz kimliklerin ve bize bahşedilen rollerin örtbas ettiği benliğim.
Şayet ben, benim gibi olan insanların eseriyim. Sanatım, benim gibilerin hayatlarından parmak izleri taşır.
Çıplaklığıyla, bereketiyle, hüznüyle, sevinciyle, korku ve şüphesiyle ve de tüm gerçekliğiyle var olur.
Benim hitabetim yoktur, aslen lakaplara teslimiyetim beni var eder. Şayet mücadele ettiğimiz yaşam üçgeninde küçük savaşımızı verirken birçok sefer etiketlere maruz kalmaktayız.
Bana atfedilen Mert resmen adımdır.
Tarihin ilk katili olan Kabil, şair mahlasımdır.
Günah kokan betonlara kazınan Sangrento, sokaklarda yakama yapışmıştır.
Ten renginin, göz renginden daha büyük önem taşıdığı hatta uğruna kan döküldüğü bu topraklarda şiddete tabii tutuldum. Büyüdüğüm tek bir konuttan birçok mahalleye yürüdüm. Ancak nereye gidersem gideyim, sırt kamçısı vahşet ve istismar peşimden benimle geldi.
"Travmalar büyüdü
mahremiyet gömüldü
Duman ve kül konuştu
sanat eserine dönüştü."
Toprak sevdiklerimi aldığı için bu denli derinlere doğru indi kalem.
Ruhsal kayboluşlar önce kabusları yarattı ve haykırışlarım bu denli gürledi.
Satır arasında kim vurduya gitmiş sanatım, yılların serenatını sunum etmektedir.
Lakin sorgu sual ettiğin zihin kurmacaları, benim büyüttüğüm çığdan daha büyük bir çığlıktır.
Şayet bedenim dışarıdan dipdiri, ruhum ceset üstü katillerin parmak izlerini taşır.
Betonu günah kokan kanlı binalarda büyür, vefalı topraklardan çıkıp gelir.
Bir intiharı, bir başka cinayeti anlatır dudaklarım
kimine şehveti yaşatır, kimi görmekten sakınır.
Kara Fon, 27 Kasım 2019 gecesinde 11 katlı Başakşehir'i anlatır. Bana halen günler saydırır.
Kabil, kötücül yönlerimi resmeder. Beyne sıçramak üzre damarlarımda dolaşan kandır.
Çakıl beni inşaa etmiş olan kalpazan dostlarımın öteki adıdır.
Kutsal Ruh veya Mesih'i aslen görmedim.
Kendini dini önder olarak meshedenlere sanatımla tükürmektir benim ibadetim.
"Beni, seni ve onu anlatıyorum
lakin anlamakta güçlük çekmendir asıl gerçek
beni anlamak, kendini keşfetmekten geçer
gözlerini kaçır, kulaklarını kapat
sessizlik gerçeği değiştirmeyecektir"
Yumruk yaptığı için bilekten kesme eller ile yazarım.
Ölmüşlerimin, sevdiklerimin ve kandaşlarımın ağzından yazarım.
Susturulmuşları, karanlıkta kalmışları, aydınlığa çıkma yolunda cansız bulunmuşları, tetik üstü kaşınan parmağın fırçayı tuvale vuruşları, en çok sevmişleri ve de aşık olmuşları yazarım.
Çünkü ben ki bu satırların sahibi Şair Kabil
senin ilhamın, senin esintin ve senin ağzından meydana gelmiş bir yazarım.
