TİTAN PROMETHEUS

Tanrılar kendilerine tapmak üzere insanları yarattı. Onlar aciz, onlar zavallı, onlar bencil yaratıklardı. Karanlık mağaralarında yaşar, her şeyden korkarlardı. Işığı göremeyecek kadar karanlık bir çağ vardı onlar için.

   

Bir gün Titan Prometheus onlara acıdı, o aciz yaratıklara merhamet etti. Onlara bilginin kaynağı ateşi verdi, ışık

oldu onlara. Bu durum tanrıların işine gelmedi, onlar küçük düştü, düşemezdi, bu bir başkaldırıydı! Prometheus'ın ataları tanrılara yenilmişti. İntikam istiyordu, hiddete uğrayacağını bile bile yaptı bunu.

Ve o gün geldi, ceza vakti yaklaştıkça dünyada şimşekler çakıyor, insanlar ölüyordu. Zeus, Prometheus'ı bir kayaya zincirledi. Her sabah bir kartal göklerde uçuyordu, her sabah bir akbaba o kayaya narince inip vahşi, feci, naçizane bir şekilde kendini yenileyen karaciğerini yiyor, Prometheus her gece tekrar diriliyordu.

 

"Merhametli olmak ağlayanla ağlamak değildir. Ağlayanın göz yaşını dindirecek bir çözüm yolu bulmak ya da bulmaya çalışmaktır. Merhamet acımak değil acıtmamaktır. İnsan merhamettir. Merhametin olmadığı yerde unutmayın ki insan yoktur. İnsan, gücün karşısında saygıyla eğilir, ama merhamet ve şefkatin önünde diz çöker."