İSA KADAR ÇİVİLİ

huzur parıltısının güneşe olan ufkunu genişletmek için bir şans verilmiş gibi, sanki hüznü kesecek bir ilaç bu stres dolu topraklar, resmen bir kader, resmen bir sanat bu

ve zaman geldi, hovarda şeytan rujunu sürdü, melekler sürmesini çekti, tanrının gözyaşları ıslatıyor kirpiklerimi, nefesim kesilmiş, gözlerim aynı bakmıyor, kan çanağı başım sancılarla uyutmaz beni

huzur dolu soframdan ekmeğimi almış hayat, bir de tekme vurmuş, yetmemiş sırtıma haydutların zincirleriyle işkence etmişler, sesim çıkmamış, tek söz düşmemiş dilimden, ağlamışım ben, annem uyuyamaz bu gece, yeminim olsun yalvardım, kimse göz kırpmadı, kimse soframa bir daha oturmadı anne

kurşun değmemiş bedenimden uzak bir diyar burası, keserlerin bulunduğu, topal köpeklerin koklayamadığı bir kuyu burası

soğukmuş o gün, kabusum olmuşlar o gün, korkum olmuşlar o gün

İNSAN NEDİR?

Kara fon çalıyor

Son kez, bu gece

Dillerde bir söz

Bir de uzaklardan gelen bir hece

Unutmak zor falan değil

İnsan uzaklaşınca belli olur

İnsan alçaktır, kinli kanlı

Zarif olduğu kadar ürkütür insan

İnsan öyle bakar ki

Bir demlik çay

Biraz duman içinde 

Yanan bir evin penceresinden bakar insan

İnsan sessizdir

Bazen konuşur

Bazen gözleriyle şakırdar

Ama insanı insan yapan

Hataları, anıları

Bir de geride bıraktıkları

NICOLA SAMORI 5

mevsimin son bahar yaprağı dökülene dek, sahillerde biriken kum ıslanana dek ve tüm yağan kar eriyip, sokaklar soğuk yağmurla ıslandığı sıra sokak ışıklarının sönüşüne denk gelmişsin

bir o kadar sessiz, bir o kadar bencil bir mevsimden selam olsun, ses vermeden şömine başında oturup iyice dinleyin

bazen öyle anlar olur ki güneş teninizi ısıtmaya yetmez, oturduğunuz yerden kalkmak istemezsiniz

bazen öyle anlar olur ki bir anı yaşarsın, o anı sen devrilene kadar oynar durur kafanın tam içinde

bazen öyle anlar olur ki piyano melodisi bir ilahi olur, kulak çığırtan bir ses olur

bazen öyle anlar olur ki o anı yaşamak istemezsin, aklına sadece uçkurunda bir basamak, bir tabak ölüm gelir

NICOLA SAMORI 4

bazı anılar zihnin en karanlık köşesinde inzivaya çekilmiş acıya alışmış bir hayvandır, o kadar azgın ve vahşi bir hayvan

gözünde kanlanır, yazdıkça çekilmez, okudukça bayatlar ve sen tam kurtuldum dersin önüne bir fotoğrafla yerlere serilir

mum dökersin yanmaz, yırtıp atarsın kesmez

işte o an bir kurtarıcı beklemek gibidir, gök kubbe sana bakar sen ona bakarsın, tek bir kelime düşmez dudaklardan bir ıslık çığıramazsın, bir tane ses bile çıkmaz mı be adam? 

sorgula dur, sonra başa dön zipzifiri, tek tümsek bir sokaktan el salla ve göster bana kendini çakıldak adam

korkum sen misin?

perdeler yanar önce, sonra halıya sıçrar en son evdeki tüm parçalar tek tek kül olur, oturup dumanda boğula boğula sigara içmek kafayı çekmektir mesele

koyabilmektir yatağa rahat kafa, biraz da para, çok az giderebilmek özlemi, uykuyu anlatabilmektir mesele

NICOLA SAMORI 3

pürüzlü bir ten üzerinde, çırılçıplak dokunuşlar yaparken bir anda karanlığa ateş olmak üzere gök kubbe tekrar yere yansıyor

hiç geçmez mi gözlerinden?

hiç duymaz mısın merasimdeki ıslıkları?

uyandım, baktım ve oracıkta kaldım, hoşçakal diyemeden tek bir cümle kuramadan şeytan paktına çekildi

geriye zihnimden dökülen bu satırla kaldım

oysa dipdinç bir çocuk için zor

ve ateşin içindeki gök kubbe yansıması adeta bir albüm olup şarkılar çığırtıyor kulaklara

eğer ıslık kulağından yolculuk edecekse, duyguları yanan bir izmaritin küllerinde bulursun

ve dolan gözlerin konuşur, sesler duyurur tekrar

tanrı cevap veremez, tanrının serenatı intihardan korkan bir çocuğun içindeki kaygıdır, tanrının serenatı ölümün akıbetinde ve de merhumun cenazesinde anılır

NICOLA SAMORI 2

 replik tadında bir şaheser düşün, sonra onu yok ettiğini

kolay değil

ayrılık, ihanet, nefret, öfke, hastalık ve benzeri tüm gerçekler

işte o an gelir hayat, çıkar karşına, kocaman bir adam gibi, pes etsen edemezsin, kaçsan kaçamazsın, seyirci olursun

ama ne seyirci, bir bilsen, öyle seyirci, öylesine telaşlı bir seyirci

tren garında denk gelirsin, bir restoranda bahşiş yerine onu görürsün

aradan yıllar geçer, çocuğunu hastaneye yetiştirirsin, oradan sana bir tebessüm

tam katil tadında, bir o kadar adından emin, nefreti yenmiş, öfkeyi götürmüş, hastalık başa bela halde

işte o an gelir hayat, çıkar karşına, kocaman bir adam gibi, pes edemezsin, kaçsan kaçamazsın, seyirci olursun

NICOLA SAMORI

korku çığlıkları eşliğinde

sevgi edasıyla, oradan oraya kaçışan küçücük çocuklar, başlarında duran kimse yok

melekler kulaklarına bir şiir fısıltısı ile ilahiler armağan ederken, karşılaşmak tüm günahların ile

evet, tüm günahların ile aynı odadasın, yanında ufak bir tabanca, kafanda hep aynı ses, sık tam orta yerinden vur onu, özgürsün, görmek zorunda olmayacaksın bir daha, bitecek her şey, son bir ışık

MABETTE BİR KUYU

Tam takır

Güneşin esir aldığı gökyüzünden

Mabet içinde derin bir kuyuya düşmek

Saç derin kazına kazına

Sesin kısılana kadar bağırmak

Seni duyan kimse yok

Karardıkça hava

Mabet korkutuyor

Alışıyorsun gün geçtikçe

Açlıktan çürüyen dişlerin

Ve kuru gitmez gözlerin

Son bir umut beklerken

Kurtarılmaya ümit etmek

Korkunun doğası bu

Korku duvarla devrilmez

Ne olursa olsun evrilmez

SON SAVAŞ

Beni bu cepheye sen taşıdın

Beni bu savaşa sen soktun

Yaralıyken, merhum oldum

Bir kum ile sahillere doldum

Bana bu korkuyu sen yaşattın

Bana bu yarayı sen açtın

Kör kurşun senin namlundan

Sırtımdaki izler senin süngünden

Unutma

Beni bu densiz

Ve unutulmayacak

Tarihin sirke kokulu sayfalarına sen yazdın

Şimdi son bir savaş daha

Son bir cepheye daha gideceğim

Arkada kalma

Limandan bir kamyonete atla

Ve bir daha arkana bakmadan

Tek bir kan damlamadan

Bir daha adımı hatırlamadan

Ve tek bir satıra daha şahit olmadan

Söz etme kimselere

Son savaştan