NICOLA SAMORI 3

pürüzlü bir ten üzerinde, çırılçıplak dokunuşlar yaparken bir anda karanlığa ateş olmak üzere gök kubbe tekrar yere yansıyor

hiç geçmez mi gözlerinden?

hiç duymaz mısın merasimdeki ıslıkları?

uyandım, baktım ve oracıkta kaldım, hoşçakal diyemeden tek bir cümle kuramadan şeytan paktına çekildi

geriye zihnimden dökülen bu satırla kaldım

oysa dipdinç bir çocuk için zor

ve ateşin içindeki gök kubbe yansıması adeta bir albüm olup şarkılar çığırtıyor kulaklara

eğer ıslık kulağından yolculuk edecekse, duyguları yanan bir izmaritin küllerinde bulursun

ve dolan gözlerin konuşur, sesler duyurur tekrar

tanrı cevap veremez, tanrının serenatı intihardan korkan bir çocuğun içindeki kaygıdır, tanrının serenatı ölümün akıbetinde ve de merhumun cenazesinde anılır

NICOLA SAMORI 2

 replik tadında bir şaheser düşün, sonra onu yok ettiğini

kolay değil

ayrılık, ihanet, nefret, öfke, hastalık ve benzeri tüm gerçekler

işte o an gelir hayat, çıkar karşına, kocaman bir adam gibi, pes etsen edemezsin, kaçsan kaçamazsın, seyirci olursun

ama ne seyirci, bir bilsen, öyle seyirci, öylesine telaşlı bir seyirci

tren garında denk gelirsin, bir restoranda bahşiş yerine onu görürsün

aradan yıllar geçer, çocuğunu hastaneye yetiştirirsin, oradan sana bir tebessüm

tam katil tadında, bir o kadar adından emin, nefreti yenmiş, öfkeyi götürmüş, hastalık başa bela halde

işte o an gelir hayat, çıkar karşına, kocaman bir adam gibi, pes edemezsin, kaçsan kaçamazsın, seyirci olursun

NICOLA SAMORI

korku çığlıkları eşliğinde

sevgi edasıyla, oradan oraya kaçışan küçücük çocuklar, başlarında duran kimse yok

melekler kulaklarına bir şiir fısıltısı ile ilahiler armağan ederken, karşılaşmak tüm günahların ile

evet, tüm günahların ile aynı odadasın, yanında ufak bir tabanca, kafanda hep aynı ses, sık tam orta yerinden vur onu, özgürsün, görmek zorunda olmayacaksın bir daha, bitecek her şey, son bir ışık

MABETTE BİR KUYU

Tam takır

Güneşin esir aldığı gökyüzünden

Mabet içinde derin bir kuyuya düşmek

Saç derin kazına kazına

Sesin kısılana kadar bağırmak

Seni duyan kimse yok

Karardıkça hava

Mabet korkutuyor

Alışıyorsun gün geçtikçe

Açlıktan çürüyen dişlerin

Ve kuru gitmez gözlerin

Son bir umut beklerken

Kurtarılmaya ümit etmek

Korkunun doğası bu

Korku duvarla devrilmez

Ne olursa olsun evrilmez

SON SAVAŞ

Beni bu cepheye sen taşıdın

Beni bu savaşa sen soktun

Yaralıyken, merhum oldum

Bir kum ile sahillere doldum

Bana bu korkuyu sen yaşattın

Bana bu yarayı sen açtın

Kör kurşun senin namlundan

Sırtımdaki izler senin süngünden

Unutma

Beni bu densiz

Ve unutulmayacak

Tarihin sirke kokulu sayfalarına sen yazdın

Şimdi son bir savaş daha

Son bir cepheye daha gideceğim

Arkada kalma

Limandan bir kamyonete atla

Ve bir daha arkana bakmadan

Tek bir kan damlamadan

Bir daha adımı hatırlamadan

Ve tek bir satıra daha şahit olmadan

Söz etme kimselere

Son savaştan