KABUL GÖRMEZ

Ağladığını istemem, ben ölünce

Beni en sevdiğin halimle hatırla

Uzak diyarlarda çalıştığımı düşün

Hayatta olduğumu hatırla

Bir gün geleceğim umuduyla

Benim için gardenyalar topla

Ama sakın mezarıma koymayasın

Çünkü ölünün arkasından küfreden

Bu milletin yüzünden

Huzur içinde yatırmazlar beni

Ne ruhum şad olur

Ne de gülerim öbür dünyada

Beni değil insanlar

Tanrı bile kabul etmezken bu dünyada

GAFİLCE

Boş bir el üzeri kesik atmanın bedeli nedir?

Boş bir evde gezmek, yalnızlığın hangi rengidir?

Boş bir yatağa girip özlem duymak mıdır hasret?

Başka insanlarda yeni meyveler aramak mıdır şehvet?

Bugün, o gün değil

Başı bozuk bir trip, başa çıkaramam

Şayet, sen ve ben, bizler

Yaşamadık mı yarınlar yokmuşçasına?

Sen var ya sen, sen ki

"hangi başka bedende yeni filizler açarım?"

diye sorgu sual edip

başka çarşaflara sinerken

Ben ise

başka bahçelerin içinden

geniz yakan, en temiz çiçekleri demet edip

gafil adımlarla

yanına yürüyordum